Προσωπικό Ιστολόγιο του Θανάση Καλλονιάτη.
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
Κίβδηλα τα είδωλα, στ' Ολύμπου
τη κορφή,
πολύχρωμα, ανέμελα, φτιαγμένα
από πηλό,
παράσημα στο στήθος τους, επίγειοι
θεοί,
προσκύνησαν τον Μαμωνά σε κόσμο
νοσηρό.
Κίβδηλα τα είδωλα, με κάλπικα
φτερά,
βαλμένα σαν του ‘Ικαρου, στην πλάτη
με κερί,
η πρόσκαιρη η λάμψη, εγωισμό
γεννά,
με πάταγο η πτώση, στο τέλος
που 'ναι αρχή.
Κίβδηλα τα είδωλα, μα ο Αδάμ
τα προσκυνά,
το μήλο θα γευτεί ακόμη μια
φορά,
παράδεισο στη δόλια γη, μέσα στη
σκοτεινιά,
θαρρεί πως τούτοι υπόσχονται,
μα η ψυχή βογκά.
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"
"Η ζωή είναι σαν ένα ποτάμι που διασχίζει τις σκέψεις μας τις στιγμές μας, που κάποιες φορές είναι ορμητικό, χείμαρρος που παρασύρει στο πέρασμα του τα πάντα, άλλες πάλι η ροή του είναι τόσο ήρεμη, σαν θρόισμα φύλλων το φθινόπωρο, σαν ανοιξιάτικο βραδινό αεράκι. Τούτες τις φορές που το ποτάμι της ζωής μοιάζει με λιμνούλα, είναι αυτές που πρέπει να σκεφτόμαστε καθαρά, ξάστερα, να παίρνουμε αποφάσεις που καθορίζουν την συνέχεια μας, το είναι μας, πριν το ποτάμι γίνει ορμητικό πάλι παρασύροντας ότι μέχρι εκείνη την στιγμή στην ζωή θεωρούμε δεδομένο".
"Ψάχνω να σε βρω στο πλήθος που σιμά μου περπατά,
νομίζω σε κοιτώ, το χέρι απλώνω να σ' αγγίξω,
μα χάνεσαι στου χρόνου τη περασιά,
αγάπη μου στερνή , καρδιάς μου ζεστασιά".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
"Ας φύσαγε αγέρας στο νου μου δυνατός,
τα σύννεφα να έδιωχνε, απ' του ουρανού μου τη ρωγμή,
να ' βγαινε ο ήλιος λαμπερός,
να φωτίσει του σκοταδιού μου τις σκέψεις ,
αγάπη μου μοναδική".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
"Καθισμένος μόνος σε τούτο το φτιαγμένο απ' ρομαντικούς παγκάκι που καθόταν με την Νέλλη ώρες ατελείωτες, μιλώντας πότε για το ένα πότε για το άλλο, αγναντεύει τούτο το πέλαγος που τους χωρίζει αλλά και τους ενώνει συνάμα, θυμάται τις όμορφες στιγμές που ο ένας άγγιζε τον άλλον και μόνο αυτό τους έδινε την δύναμη να παλέψουν για το αδύνατο, να το κάμουν δυνατό.Βλέπει τα κύματα που απαλά χαϊδεύουν την ακρογιαλιά και στο νου του φέρνει το χάδι της, την πνοή της, το χαμόγελο της, συντροφιά του τούτες τις στιγμές που η μοναξιά βασιλεύει στις πιο απόμακρες γωνιές του νου του.
Θαρρείς τα κύματα και συνωμότησαν με το θεό Μορφέα, και ο Νικόλας σε μια στιγμή ταξίδευε πάνω στα κύματα, πάνω στη ράχη λευκού σταχτοδέλφινου' παρέα τους οι γλάροι που νόμιζες ότι γελούσαν δυνατά, και ψάρια που πετούσαν πλάι τους, και όταν κουράζονταν ξαπόσταιναν πάνω σε δυο ή τρεις φάλαινες που ταξίδευαν μαζί τους λίγο παραπέρα.Απορεί ο Νικόλας με όλα τούτα, μάταια ψάχνει εξήγηση, μα να, στεριά μπροστά του.
Αρχαίας θεάς τόπος ιερός, στην άκρη της Αττικής γης που φως γεννιέται, να βρέχεται απ' του Αιγέα τα νερά.
Εκεί μπροστά στα μάτια του δυο θεριά έτοιμα να κατασπαράξουν το 'να τ' άλλο, τόσο ίδια μα και τόσο αλλιώτικα μεταξύ τους. Φυσά ο αγέρας, του ψιθυρίζει τα ονόματα τους, τρόμο γεμίζει ο νους του. Άγριο το παλεσιό τους, δίχως νικητή, δίχως ηττημένο, τα ουρλιαχτά τους εφιάλτης στου ονείρου τη τρεχάλα. Μα ξάφνου τούτα σταματούν τη μάχη τους, προς αυτόν κοιτούν, γελούν περιπεκτικά, και θαρρώ σαν να αγριεύουν. Κατά πάνω του έρχονται με μανία, τα μάτια τους κόκκινα σαν αίμα σφαγμένου ζώου, την ανάσα τους μυρίζει, τρέχει προς την θάλασσα να ξεφύγει, ο φόβος έχει κυριεύσει το νου του. Σκοντάφτει, πέφτει κάτω, θαρρεί τούτο είναι το τέλος και κλείνει τα μάτια.
Τα ουρλιαχτά, τα γέλια σταμάτησαν. Το μόνο που ακού είναι ο παφλασμός των κυμμάτων. Η βρώμα απ' την ανάσα τους χάθηκε, το άρωμα απ' τις λεβάντες που είναι απλωμένες παντού, την έχει σβήσει απ' το μυαλό του.Κάθεται πάλι εκεί, στο παγκάκι τους μα τούτη τη φορά να ονειρεύεται ξύπνιος, να ελπίζει, να προσμένει, πότε τούτα τα θεριά θα χαθούν στα βάθη της θάλασσας."
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
"Δυο λέξεις σε χαρτί παλιό,
της καρδιάς μου ράγισμα θωρώ,
του γέλιου σου με σκύβει η βοή,
στο τέρμα του δρόμου, αναζητώ ζωή.
Στα χαμένα γυρεύω τις σκιές,
αγγίζω της καρδιάς μου τις σχισμές,
τη λύτρωση κοιτώ στο ουρανό,
αλίμονο, στο νου μου δαιμόνων ουρλιαχτό"
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
"Τα είδωλα μας με πάθος προσκυνούμε,
τη φθορά της σάρκας λησμονούμε,
της ψυχής θολώνει η ομορφιά,
στο τρέξιμο του χρόνου,στερνή σκιά."
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
Από την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"
"Λάμπει το χαμόγελο σου σαν με κοιτάς,
θροΐζει του μυαλού μου τα κενά,
του σκοταδιού μου ανέμελος γίνομαι φυγάς,
τον έρωτα μου για σε μεθά"
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
"Τούτες οι σκιές ύπουλα στα όνειρα μου ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα στον ολάνθιστο κήπο.
Οι ψίθυροι τους ουρλιάζουν, τρυπάνε τα άδυτα του νου μου, κάνουν τα μάτια μου καταρράκτες που ποτίζουν τις μνήμες, τις θύμησες.
Τις ακούω στον αέρα που λυσσομανά, στη βροχή, που μάταια παλεύει τα βρώμικα να παρασύρει στη λήθη, στην ανάσα μου που αργά σιγοτραγουδά στης νυχτιάς τα ήσυχα.
Στα τάρταρα να τις σύρω θέλω, μα δύναμη δεν έχω, γονατισμένος απ' το χλεύασμα τους.
Ένα φύσημα σου καρτερώ, να λυτρωθώ, να τις διώξει στου χρόνου τη περασιά, να ρθει γλυκιά απανεμιά".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
"Στα μάτια σε κοιτώ, εκλιπαρώ,
της αλήθειας τη λύτρωση αναζητώ,
απ' τα χείλη σου να διώξεις τα θολά,
της ψυχής μου ανάσταση γλυκιά"
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
"Θάλασσα μου όμορφη, γαλήνη του μυαλού μου,
χαμόγελο μου ακριβό,
του κόσμου του δικού μου,
λαχτάρα έχω να σε δω,
τα χείλη σου να αγγίξω,
και στο κορμί σου ναυαγός,
ας γίνω,
τη δίψα μου για σενανε,
να σβήνω.
Τον αφρισμένο σου θυμό,
τον νιώθω στο κορμί μου,
πολύχρωμη η γαλήνη σου,
βάλσαμο στην ψυχή μου,
στα γαλανά σου τα νερά, άφοβα βουτώ,
ας χαθώ,
στου βυθού σου τη παγωμένη καρδιά ας σκλαβωθώ.
Ταξίδια αλαργινά, στου κύματος σου την ορμή,
χαράγματα απ' των ύφαλων σου
τη κόψη,
βάλσαμο η δική σου η μορφή,
πάνω μου χτυπά με μανία η βροχή,
μα μένω εκεί,
σα σκαρί λησμονημένο,
στου καρνάγιου τη στοργή".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2024
Απο την ποιητική μου συλλογή "Ταξίδια Αλαργινά"
"Το στερνό μονοπάτι διαβαίνεις μοναχός,
πίσω δεν κοιτάς, χαμογελάς,
της σάρκας τη φθορά δεν αποζητάς.
Ζωγραφισμένο το παράπονο στα μάτια,
ένα "γιατί" σου σφίγγει τη καρδιά,
της μάνας νοσταλγείς τα χάδια,
της αγάπης, θα σου λείψουν τα φιλιά.
Ας είναι καλό,
τούτο το ταξίδι το στερνό,
ας πετάξει η ψυχή σου ψηλά,
στου παραδείσου την ζεστή αγκαλιά".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2023
"Χάνομαι στις σκιές, σκιά κ' εγώ,
βλέμμα γκρίζο, καθρέφτης της ψυχής μου,
αναζητώ σε όαση νερό,
ταξίδι στη λήθη, του νου μου ερημιά,
τα δάκρυα ορμητικά κυλούν,
ψυχής απανεμιά".
Θανάσης Καλλονιάτης ©2023
"Η πνοή σου μέσα μου, ζωή,
στα σκοτάδια μου, λάμψη φλογερή,
αγιόκλημα απάνω μου, πλεχτό,
του δρόμου μου, εσύ 'σαι φυλαχτό".
Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023
"Τι άλλο 'πόμεινε σ' τούτο το μονοπάτι,
μόνο μολύβι και χαρτί,
παρηγοριά στη θλίψη,
καρδιά, άχρωμη, μουντή.
Της μοίρας γραμμένο θαρρώ,
όνειρο άπιαστο στο δρόμο μου,
τ' ακουμπώ,
μα τούτο, καπνός με μιας,
της ψυχής κρυφός νταλκάς.
Αγκαλιά με της ζωής τα στερνά,
χάνομαι στου δρόμου το σκοτάδι,
φυλακίζω στου μυαλού μου τα βαθιά,
του χαμόγελου σου, το χάδι.
Της σιωπής σου ναυαγός,
στη θάλασσα σου ,θάνατος αργός"
"Μικρή παιδούλα έφτασες απ' τη
ξενιτιά,
πρώτη φορά αντίκριζες την όμορφη
πατρίδα,
μικρή αθώα μου ψυχή, του νου σκέψη
βαθειά,
πως τ' όνειρα, που έκανες θα γίνονταν
ελπίδα.
Τον έρωτα δε πρόλαβες να τον
εγνωρίσεις,
το αίμα σου το ίδιο, σε πούλησε
φθηνά,
όσο αν σκεφτόσουνα πως πάλι
θα γυρίσεις,
αλίμονο κατάλαβες πως πια είναι
αργά.
Την εντολή της γένεσης νωρίς, σκληρά,
γνωρίζεις,
αυξάνεστε, πληθύνεστε, πλευρό
του Ιάφεθ συ,
αγάπη, έρωτα, εισέπραξες
νομίζεις,
στην αγκαλιά σου κράτησες μικρή,
αγνή παιδί.
Βάρος διπλό εσήκωσες, δε
μίλησες ποτέ,
καρτερικά περίμενες το ταίρι σου
να αλλάξει,
της λησμονιάς το φάρμακο
δοκίμασες καημέ,
πικρόγλυκο, μα βάλσαμο, μα
σου 'ταξαν μετάξι.
Χρόνια πολλά περάσανε, απόμεινες
μονάχη,
αναπολείς, ανέμελα της νιότης σου
χαρές,
αλίμονο δεν έζησες των κοριτσιών
τη μάχη,
ζωή δική σου ζήσανε, άλλοι, χωρίς
ντροπές".
Το ποίημα από την ποιητική μου συλλογή Πρώτα Βήματα
"Όταν κοιτάς το απέραντο γαλάζιο θαρρείς σα να ανοίγουν οι πύλες της ψυχής σου, μπορείς να δεις καθαρά τους 'δορυφόρους' σου, σε όποια απόσταση και να βρίσκονται από σένα. Τούτο το γράφω όχι με διάθεση εγωιστική, μα με το συλλογισμό ότι σε όλους μας υπάρχουν στιγμές που έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε το κέντρο του προσωπικού σύμπαντος μας, όπου οι συμπρωταγωνιστές της ζωής μας, τρέχουν, περπατάνε, έρπονται γύρω μας.
Τότε είναι που όλα δείχνουν φωτεινά χωρίς ίχνος σκοταδιού, τότε είναι που τα μάτια βλέπουν χωρίς παρωπίδες, πίσω απ' τις μάσκες, πίσω από φορεμένα, χαμόγελα, κλάματα, δάκρυα κάθε λογής.
Σε τούτο το δρόμο της ζωής τα ακουσμένα λόγια έχουν την απόλυτη κυριαρχία, και το πρώτο ρόλο, σε αντίθεση με τις πράξεις που σπανίζουν, παρόλο που αυτές δίνουν χρώμα στη ζωή.
Και όλοι σε τούτα παραδινόμαστε χωρίς μάχη, χωρίς αντίσταση γιατί μας αρέσει η κολακεία, η κίβδηλη αλήθεια, τα ξύλινα άμορφα όμορφα λόγια".
Θανάσης Καλλονιάτης Αύγουστος 2023
"Στου φευγιού τη βοή σε ζητώ,
μόνος σ' ανηφοριά,τρελού μνηστή,
στα βήματα σου, ανέφελος πατώ,
παρηγοριά μου, η ανέσπερη στοργή".
Θανάσης Καλλονιάτης Κατοχυρωμένο 2023